Excuses voor de late update… We hebben het hier zo druk, dat we maar met moeite toekomen aan het schrijven van verhalen. We hebben of geen tijd, of geen energie. Zoals het liedje het al zegt, is zaterdag de mooiste dag van de week. Voordeel is namelijk ook dat we hier allemaal met vrienden zijn en dat we daarom elkaar aan kunnen kijken… Maar zonder dollen, we gaan verder met de belevenissen hier in Lopatyn, er is namelijk weer genoeg gebeurd.

Zaterdag was geen dag om te relaxen, zoals vaak gebruikelijk. Doordat we vrijdag gechilld hadden, moesten we de zaterdag hard aan het werk. De kwasten werden weer uit het plastic gehaald, de rollers idem dito en het plaatselijke gereedschap ook. Gelukkig is de kwaliteit hiervan zo goed, dat we menigmaal opnieuw naar de winkel kunnen gaan om dingen te vervangen. Gelukkig, want we sponsoren zo juist de gemeenschap;) Zo heeft Tim al vriendinnen gemaakt met de plaatselijke Jan van de Kamp, die al beginnen (uit) te lachen als hij binnenkomt. Maar, met rare gebaren heeft hij daar al verschillende materialen weten te halen.

Na een dag hard werken was het ’s avonds tijd om te ontspannen in de plaatselijke disco. De zaal waar eerder nog verschillende jongeren gelopen hadden om naar de bibliotheek te gaan was veranderd in de plaatselijke disco. Zelden is er een grotere grap uitgehaald, maar met goede moed toog de groep richting disco. Met recht kan gezegd worden dat men terug de tijd in ging. Voor de één was dit langer terug dan voor de ander, maar een ieder ging terug naar de tijd dat hij 12 jaar was. Het gemiddelde brugklasfeestje heeft meer niveau dan het feest daar. Slechte muziek wisselde af met nog slechtere muziek en als dieptepunt de schuifelnummers waardoor de hele vloer leeg liep. Hoewel helemaal, natuurlijk waren er een paar stoere Hollandse kerels die een plaatselijke schone (of minder schoon) aan de haak moesten slaan. Niet veel later waren we Job, Rik en Thomasz kwijt: elk de deur uit gelopen met een local. Het viel sowieso op dat de disco volgens sommigen het werkgebied was van de plaatselijke dames was. Toch kon een ieder zich  prima vermaken en daardoor was de avond dus geslaagd.

Zondag was een iets te drukke dag dan eigenlijk goed voor ons was. Natuurlijk hebben we aandacht besteed aan het feit dat het een zondag was. We hebben met z’n allen een dienstje gehad in de eetzaal (deels buiten) en hebben nagedacht over de aanzet tot liefde uit Romeinen. Een mooie tekst, waar eigenlijk niet over uitgesproken kan worden. Het één en ander was goed voorbereid, maar het nadeel van techniek is dat het ook kan weigeren. De stoppen sloegen tijdens een dienstje toch zeker 6 keer door en daarom werd maar besloten verder te gaan zonder elektronische hulpmiddelen. Gepraat en nagedacht werd er in ruime mate. Toen we in groepjes buiten op de stoep zaten te discussiëren over de tekst uit Romeinen kwamen verschillende mensen dolgelukkig vertellen hoe mooi ze het vonden dat we met onze Bijbels op straat zaten te praten. Met onze briljante kennis van het Oekraïns konden we dit er, na meermaals goed te luisteren, er toch wel uit halen!

Na het dienstje was het snel eten en daarna een spelmiddag voor en met de plaatselijke jeugd. Heel veel lachen, gieren en brullen en vermaak was hetgeen ons ten deel viel. De winnaar kreeg een heerlijke doos bonbons. Alle mannen speelden maar op halve kracht mee, want ’s avonds stond er een ware interland op het programma. Een avond die velen van ons niet snel zullen vergeten.

De eerste berichten over de wedstrijd hadden ons al in Nederland bereikt. Wat we echter niet wisten, was dat de gemiddelde Oekraïner er blijkbaar uitgaat dat elke Nederland het niveau heeft van Van Persie, Sneijder of Stekelenburg. De verhalen die ons bereikten op zaterdag was dat er een jeugdteam van een voetbalschool uit L’viv kwam om te spelen tegen ons. Kortom, we konden onze borst nat maken. Toen het zondagmiddag ook nog eens keihard ging regenen en er maar 3 mensen met klossen waren, was een overwinning op voorhand al haast onmogelijk. Toch gingen we vol goede moed richting veld.

Spandoeken en luid gezang gingen voor de voetbalspelers uit. Het handjes schudden en publiek bedanken, zoals gebruikelijk voor de gemiddelde CL-wedstrijd, werd in alle ernst gedaan. Gelukkig hielden we wel 2 minuten de nul. De eerste de beste corner viel bij de eerste paal binnen. Door de regen was het veld erg nat en daardoor was een halve schijnbeweging al genoeg om de lachers op de hand te krijgen door rare duikelingen. Na enkele aanpassingen tijdens de rust, stond het de tweede helft beter en wisten we zelfs te scoren, alle eer gaat hiervoor naar onze topscoorder Maarten. Een kleine nederlaag was allang vergeten maar 10-0 mocht het niet worden. Dat laten we liever over aan de plaatselijke fc uit Rotterdam. Daarom besloten we de wedstrijd met een 10-1, maar afgezien van deze nederlaag was ons grootste verlies onze speler Bernhard. JP zag hem namelijk tijdens het uitkomen over het hoofd en wist hem met zijn ellebogen vol op zijn hoofd te raken. KO is een groot woord, maar Bernhard heeft geen minuut meer gespeeld.

Terug bij het internaat kwam iedereen een beetje bij met een lekkere kop thee. Natuurlijk was het wachten totdat het 12 uur was, want dat betekende dat Nienke jarig was. Om 12 uur was het dan groot feest, wat de volgende avond nog eens overgedaan werd, een feest waar zelfs langskomende Canadezen door aangetrokken werden en die Nienke een serenade brachten.

De maandag en de dinsdag waren overdag enigszins hetzelfde. Er werd zeer hard gewerkt en hierdoor vielen er enkele slachtoffers. Sommige moesten dagje of een dagdeel een rustplaats opzoeken en her en der vielen er gewonden. Snee(tjes) en wondjes werden her en der geholpen door onze broeder Wouter. Hij verrichte met enkele heldendaden fantastisch werk. Verder ga ik even niet in op het werk dat gedaan is. Dit omdat het gewoon te veel is om over te schrijven en ik niemand te kort wil doen. Daar komt nog eens bij dat er zo veel gedaan is dat ik de helft al weer aan het vergeten ben, maar treurt niet: gelukkig hebben we de foto’s nog!

’s Avonds was het maandag natuurlijk een groot feest. Nienke was jarig en dit werd met taart, chips en muziek groots gevierd. De locals keken soms raar op als er weer een duif, een schatje of andere bijzondere muziek uit de MP3 van Tim kwam. De muziek van Maarten en Anne werd vaak beter begrepen. Ook mochten we nog even genieten van de plaatselijke muziek en dans. Kortom het was nog lang onrustig in Lopatyn.

Wat over de dinsdag wel te melden valt is het bezoek van de belangrijke mensen uit de regio. Het was lange tijd geleden (Olesya was er erg blij mee) dat de burgermeester, de opperburgemeester, de financiële man van de regio en van Lopatyn bij elkaar zaten en over de projecten praatten. Wij werden ook in het gesprek betrokken, o.a. het perspectief. Onderwerp was natuurlijk Lopatyn als geheel en de projecten waar we mee bezig waren. Een boeiende bijeenkomst en totaal anders dan in Nederland.

Dinsdagavond wilden we met z’n allen vroeg naar bed en besloten daarom een filmpje te kijken en daarna naar bed te gaan. Natuurlijk hadden de stoppen er weer geen zin in en daarom besloten we maar geen film te gaan kijken en naar bed te gaan. Dit werd niet door iedereen gedaan, (de leiding moest nog even in verschillende stappen overleggen met Olesya en lag daardoor pas rond 12 uur op bed en dan moet er natuurlijk nog onderling gepraat worden) maar de meesten lagen vroeg op bed.

Woensdag stond er een mogelijke rustdag op het programma. Uitslapen mocht, helpen mocht, iedereen was vrij in zijn keuze. Alleen ’s middags moesten er voedselpakketen rondgebracht worden. Omdat ik nu geen inspiratie meer heb en dit nogal een beladen onderwerp is, daarover later meer! Één ding is zeker: we zijn allen zeer blij dat we in Nederland wonen!!

Groeten vanuit een vermoeide groep!

P.S. Excuses voor de misschien kromme zinnen, spelfouten of woordkeuzefouten, mijn hoofd zit een beetje vol, terwijl het energiepeil steeds verder zakt.